Czarna Dalia - Prawdziwa historia Elizabeth Short. Recenzja

| Józef Śliwiński

Tytułowa "Czarna Dalia" należy do wąskiego grona osób, którym szeroką sławę przyniosła własna śmierć. Złożyło się na to kilka czynników: młody wiek, niepospolita uroda, chwytliwy pseudonim i bestialskie tortury, którym została poddana przed mordem. Autorzy odpowiadają na pytanie, kim była słynna piękność, której zwłoki znaleziono przecięte na pół z "uśmiechem Glasgow" i innymi świadectwami niewysłowionego cierpienia.

Scenarzysta o pseudonimie RUN oraz Florent Maudoux w swojej relacji stawiają na dziennikarski obiektywizm i dostarczenie czytelnikowi możliwie dużej liczby faktów. Dzięki temu czytelnik może sam wysnuć teorię na temat tego, co tak naprawdę stało się 23-letniej Elizabeth. Trudno nie dopatrzyć się podobieństwa do słynnego "Prosto z piekła" Alana Moore'a. Komiksu, w którym po latach próbowano rozwikłać tajemnicę Kuby Rozpruwacza.

W przeciwieństwie do utworu Moore'a, w którym ogrom wiedzy dostarczały przypisy, tu co kilkanaście stron historia zostaje przerwana na poczet plansz gęsto wypełnionych informacjami na temat tego, co autorom udało się ustalić. Jako osoba, która dość mocno męczyła się, czytając końcowe przypisy w "Prosto z piekła" ośmielam się stwierdzić, że jest to rozwiązanie bardziej przyjazne dla czytelnika.

Choć rysowane przez Marty'ego plansze są bardzo estetyczne, a dziennikarska robota RUN'a oszałamia szczegółowością i rzetelnością, to trudno jest mi ciepło traktować samą historię. Jest to związane z figurą samej bohaterki. Z mnogich informacji wyłania się obraz osoby pustej, nietrwałej, roszczeniowej i obłudnej. Dziewczyny, która za wszelką cenę chciała osiągnąć sukces, lecz nie zadała sobie trudu, by choćby spróbować na niego zapracować.

"Czarna Dalia" jest niewątpliwie perełką dla fanów literatury spod znaku "true crime". Piękne plansze przeplatają się z bogatym uzupełnieniem. Rzetelnie przedstawia historię jednej z najsłynniejszych zbrodni świata, na ile pozwala na to obecna wiedza. Powieściowy potencjał marnuje nieciekawa w mojej ocenie sylwetka bohaterki. Jest to, rzecz jasna, kwestia w najwyższym stopniu subiektywna.