Pan Wiedźma 1 ? a jak było w pracy dzisiaj? Recenzja

| Józek Śliwiński

Gdy luba Wiedźmy Pana o licu tyleż znużonym, co powabnym zada odwieczne pytanie o zajęcia całodniowe, znać to, że Pan ów przybliżać swe poczynania rozpocznie. Lecz próżno się trwożyć, coby nuda miała zagościć w tych bajaniach. Pan to bowiem figlarny, a postępki jego znaczną finezyją upstrzone.

Tak oto Bartosz Minkiewicz, który od lat niezłomnie tworzy jeden z najlepszych krajowych produktów komiksowych (określenie nieprzypadkowe, wszak w magazynie "Produkt" miał swe początki), postanowił dać nam kolejną serię. Ta zaczęła się cyklem krótkich animacji na YouTubie, które znajdziecie TUTAJ. Wydano też pojedynczy albumik komiksowy. Teraz zaś na okładce dumnie stanęła cyfra jeden, która niechybnie zwiastuje kolejne odsłony.

Kto zna WilQ (a kto nie zna, niech natychmiast nadrobi!) ten wie, czego się spodziewać. Zabawy formą, absurdalnych gagów i wymykających się wszelkim schematom miksów, w których świat wyobraźni miesza się ze współczesnymi nam realiami. Już w pierwszym epizodzie, gdy armia szkieletów okazuje się grupą rekonstrukcyjną, wśród której członków znajduje się barber barista, szybko łapiemy, że to kraina, w której można wziąć prysznic tylko po to, by zbiec z nim po schodach.

Podobna jest także warstwa wizualna. Pamiętam, że gdy po raz pierwszy czytałem WilQ, nie mogłem pojąć, jak można wypuszczać w świat takie zeszytowe bazgroły. Dzisiaj doceniam humor, konsekwencję, a przede wszystkim czytelność narracji prac Minkiewicza i nie wyobrażam sobie, by jego utwory mogły być ilustrowane w innym stylu.

"Pan Wiedźma" nie odbiega estetycznie od "WilQ", ale wypracowuje własny schemat dowcipu i eksploruje zupełnie inne realia. Nie jest więc względem niego wtórny. To, za co wszyscy kochamy zrzędliwego superbohatera, czyli humor, absurd i abstrakcja działają tu nie gorzej, niż w "macierzystej" serii. Minusem jest skromna objętość utworu. Trzymam kciuki, by następne odsłony dowiozły nieco więcej stron między okładkami.