Filmy, muzyka, teatr, sztuka... a wszystko to w ilości hurtowej w jednym z najurokliwszych zakątków Polski. 11. Festiwal Filmu i Sztuki Dwa Brzegi dobiegł końca.

Siedząc w najlepsze na zamku w Kazimierzu Dolnym, podczas koncertu otwarcia, zasłuchana w tym, jak piękną twórczość ojca odkrywa na nowo syn zmarłego niedawno Wojciecha Młynarskiego oraz jedyna w swoim rodzaju Gaba Kulka, uświadomiłam sobie, że jeżeli już pierwszy dzień kończysz ze ściśniętym gardłem... to dalej może być tylko gorzej (czyt. piękniej).

I było! Każdy z ośmiu naszpikowanych filmami, wystawami, koncertami i występami teatralnymi festiwalowych dni, dostarczał wielu często całkowicie skrajnych emocji, zostawiał z inną myślą, postanowieniem, pytaniem. Jak co roku okazało się niemożliwością objąć umysłem cały artystyczny program i być wszędzie tam, gdzie człowiek by chciał, ba – gdzie sobie wcześniej, po skrupulatnej analizie być postanowił. Po raz kolejny przydała się sztuka wyboru… i sztuka adaptacji.

W ciągu 8 dni Kazimierz Dolny, Janowiec nad Wisłą oraz Mięćmierz (czyli 3 festiwalowe miasta) odwiedziła rekordowa w historii festiwalu, bo ponad 45-tysięczna publika. Mieli oni do wyboru dwa namioty festiwalowe, a w nich nie tylko nagradzane na największych festiwalach filmy reprezentujące nurt autorskiego, artystycznego i niezależnego kina europejskiego, retrospektywę wybranego mistrza kina (w tym roku był to Michael Haneke), lecz także filmy muzyczne i o muzyce, pokazujące, jak bardzo obie te dziedziny na co dzien się przenikają. W tym roku można było obejrzeć m.in. nowy obraz Carlosa Saury, poznać tancerzy Madonny, zbliżyć się do Johna Coltrane’a, czy dowiedzieć się, jak Indianie zatrzęśli światem muzyki (w filmie Catherine Bainbridge o tym samym tytule).

Uwielbianych przez publikę Lekcji Kina udzielili w tym roku Robert Gliński, Agnieszka Holland, Andrzej Seweryn i Andrzej Pągowski. Mistrz polskiego plakatu przywołał większość swoich kultowych prac, a każdą z nich okrasił historycznym, lapidarnym komentarzem. Pągowski pokazał się również jako wyjątkowo egalitarny, otwarty na nowinki techniczne i wrażliwy obserwator rzeczywistości oraz odbiorcy, dla którego przecież swoje plakaty tworzy.

Andrzej Seweryn okazji do spotkania twarzą w twarz z widzami miał więcej – w czwartek, 3 sierpnia, przedstawił wyjątkowy monodram „Wokół Szekspira”. Wydarzenie to wymknęło się wszelkim oczekiwaniom i konwenansom, gdy na zainscenizowanej w festiwalowym namiocie scenie… zabrakło światła! Na szczęście nie wytrąciło to wielkiego mistrza z równowagi, a wręcz zmobilizowało do wytężonego, tak przez niego pożądanego – o czym sam raczył później wspomnieć - wysiłku artystycznej improwizacji. Awaria zaowocowała więc czymś więcej niż monodram, czymś więcej niż teatr nawet, dzięki czemu zapadnie na długo w pamięć.

Na większość filmów pokazywanych w obu festiwalowych namiotach można, a nawet warto było głosować (nie wiem, jak można było oprzeć się wypowiadanej pięknym, radiowym głosem zachęcie jednego z wolontariuszy...). Zwycięzcą 11. edycji Festiwalu w Plebiscycie Publiczności został film „Maudie”, niezwykły romans, z Ethanem Hawke’m i Sally Hawkins, która wcieliła się w postać Maud Lewis, kanadyjskiej malarki-amatorki, uważanej za jedną z najważniejszych kanadyjskich artystek ludowych. Drugim filmem okazał się wstrząsający dokument „Ostatni w Aleppo”, a trzecie miejsce zajął obraz „Póki jest jasno”, oparta na materiałach archiwalnych przejmująca kronika umierania.

Wieczory upływały dwubrzegowej publice podczas seansów pod gołym niebem na Małym Rynku, gdzie pokazano m.in. „Sztukę kochana”, „Jestem mordercą”, „To tylko koniec świata” czy dokument o The Rolling Stones. Spragnieni niezwykłych brzmień mogli nacieszyć się nimi m.in. na rynku (gdzie zagrali m.in. Jacek Kleyff z Orkiestrą, Maja Kleszcz, Kagyuma, Same Suki czy Sutari), w klubie festiwalowym zlokalizowanym w słynnej knajpie „U Fryzjera” (tutaj pojawili się m.in. Gypsy and the acid queen, Suzia czy Ralph Kamiński), a także w Janowcu i Mięćmierzu (tutaj wspaniały koncert dała m.in. liryczna, obdarzona pięknym głosem Maniucha i towarzyszący jej na kontrabasie Ksawery, czy kultowe, uwielbiane i niewymagające reklamy Dziady Kazimierskie), a także w wspomnianych przeze mnie wcześniej ruinach zamku. Wspaniały, opatrzony magicznymi wizualizacjami i widokiem pięknej pełni księżyca, oparty głównie na barokowej muzyce Haendla koncert „Muzyka na Wiśle” na zakończenie festiwalu dała wyjątkowa, bo złożona z polskich i zagranicznych muzyków orkiestra.

I tak, jak obejrzeć oraz posłuchać, tak i później należycie opisać wszystkiego, co wydarzyło się w tym roku w Kazimierzu Dolnym, nie sposób. Ale to poczucie niedosytu, nienasyconego głodu nowych wrażeń jest nierozerwalnie z Dwoma Brzegami związane i to właśnie ono każe cierpliwie czekać do kolejnej edycji.

Do zobaczenia w 2018!

----

Więcej: http://www.dwabrzegi.pl