Wtorek, 5 września, godzina 18, przekraczam próg Galerii na Dziedzińcu Sztuki w Starym Browarze, za chwilę nastąpi otwarcie wystawy „LaChapelle. Songs For The World”. Niby wiem czego się spodziewać, znam kilka prac Davida LaChapelle, ale to, co zastaję na wystawie, przechodzi moje najśmielsze oczekiwania.

Byłam pewna trzech rzeczy: będzie kolorowo, kontrowersyjnie i z rozmachem – nie zawiodłam się. Nie spodziewałam się jednak, że fotografie Amerykanina mogą obudzić we mnie tak skrajne emocje. W pierwszej chwili byłam zachwycona i kompletnie oszołomiona soczystymi i przejaskrawionymi kolorami zdjęć, chwilę później, po dokładniejszym przyjrzeniu się fotografiom pojawił się lekki niepokój.

Zacznijmy jednak od początku. Wystawa nosi tytuł „LaChapelle. Songs For The World”, składa się z 57 fotografii z różnych etapów twórczości artysty. Piosenki dla świata. David LaChapelle stworzył niezwykłe, absolutnie niepowtarzalne piosenki, w których, w jednej strony zachwyca się pięknem świata, z drugiej zaś „ostrzega” przed zagrożeniami, które notabene człowiek po części sam sobie zgotował. Mamy kicz, nawiązania do twórczości Boscha, Caravaggia i Warhola. Mamy biblijne motywy, mamy różne religie, mamy  popkulturę i subkulturę. Mamy półnagą Naomi Campbell, Kardashianów, mamy Michaela Jacksona. Mamy piękno i brzydotę, mamy naturę, mamy wyuzdany sex. Mamy popkulturowe Betlejem, mamy Maryję z dzieciątkiem, mamy starożytne uczty, mamy współczesnego Zbawiciela, mamy tonący pałac Cezara. Mamy obrazki rodem z Bravo Girl i upiorne kurze nóżki. Mamy wojnę, rasizm, kwestie ekologiczne, uzależnienia, seksizm i tysiąc innych kwestii, których nie sposób spamiętać.

Fotografie są zachwycające i przejmujące. David LaChapelle jest wnikliwym obserwatorem rzeczywistości, potrafi komentować ją w niezwykle oryginalny i niekonwencjonalny sposób. Jest bezlitosny, jego fotografie nie pozwalają na obojętność. Pozornie słodka, cukierkowa powłoka skrywa w sobie coś upiornego. Artysta w doskonały sposób przestawia współczesny świat – na pierwszy plan wysuwa się wyidealizowana instagramowa rzeczywistość, która nie ma nic wspólnego z prawdziwym życiem, a dramat kryje się wewnątrz, gdzieś pod spodem, pod pozorami perfekcji. Prawdziwe problemy stanowią drugi plan. Trzeba na nie patrzeć spod przymrużonych powiek, jak na fotografie LaChapelle’a.

Oczywiście skłamię, jeżeli powiem, że wszystkie prace mnie zachwyciły. Było kilka fotografii, które jak dla mnie były niesmaczne, obrzydliwe i zbyt ekscentryczne. Były także takie, które chętnie zabrałabym do domu. Wystawa robi duże wrażenie, budzi skrajne emocje.  Pozornie cukierkowe i kolorowe fotografie kryją w sobie ogromną głębię,  czasami są złowrogie i demoniczne. David LaChapelle w lekko groteskowy sposób przestrzega nas…przed nami samymi. W słodki sposób pokazuje destrukcję, do której małymi krokami zmierza ludzkość. Czy warto wybrać się na wystawę? Jasne, że tak, trzeba jednak przygotować się na zderzenie z rzeczywistością, na którą często przymykamy oczy. Ale przecież nie wszystkie piosenki są wesołe.